ไชยอมร แก้ววิบูลย์พันธุ์

ตอนเด็กผมเคยเตะบอลแล้วมีปัญหาเรื่องหัวเข่าก็เลยเลิกเตะ แล้วก็หันมาเล่นดนตรี แต่งเพลงเองมาเรื่อย ๆ จนอายุ 16 ก็ลองทำเพลงไปวางขายในงาน Fat Fest

ตอนนั้นผมอยากเป็นเหมือนวง Armchair เขาดังมาก เดินใส่สูทเข้างานแล้วมีคนขอถ่ายรูป มันใช่เลยว่ะ ดูคูลดี แล้วเราอยู่โรงเรียนชายล้วนด้วย ถือเป็นความเท่ที่จับต้องได้

แล้วผมก็ได้ทำเพลงละครเวทีของที่โรงเรียน คนโหวตให้เพลงของผมได้เล่นวันจบการศึกษาของรุ่น ผมรู้สึกว่าตัวเองทำได้ดี ทำให้มองเห็นตัวเองเป็นคนทำเพลงในอนาคต

เคยพยายามหาคำตอบว่าทำไมถึง relate กับการเรียกร้องครั้งนี้ แล้วพบว่าเป็นเพราะโรงเรียนผม (กรุงเทพคริสเตียนฯ) เป็นโรงเรียนเอกชนที่สอนหลักสูตรบางอย่างต่างจากโรงเรียนรัฐ

เช่น ประวัติศาสตร์ ผมไม่ได้เรียนตามแบบเรียนที่เขาเรียนกัน เรื่องพฤษภาทมิฬ 14 ตุลา 16 ตุลา มีอยู่เทอมหนึ่งที่เรียนเจาะลึกแค่ความสำคัญของวันเหล่านี้ อาจารย์เอาวิดีโอมาให้ดู มีทั้งเรื่องสุจินดา หรือจำลอง ทำรายงานกันจริงจัง เชิงลึก ก็ถือเป็นความประทับใจที่ผมมีต่อโรงเรียน

ตอนยุคเรายังขาดกำลังขับเคลื่อนใหญ่อย่างนักศึกษา ผมเองก็ยังไม่อาจหาญขนาดนั้น สังคมก็ยังไม่เปิดกว้าง

แต่พอได้คลุกคลีกับน้อง ๆ แกนนำในปัจจุบัน ผมสัมผัสได้ถึงพลังบริสุทธิ์ ไม่ได้เป็นม็อบจัดตั้ง

แล้วคนอย่างเพนกวิน หรือไผ่ สิบปีอาจจะมีสักคน ถัดจากยุคเสื้อแดงที่มีพี่เต้น หรือ คุณจตุพร ก็ไม่มีนักพูดที่เล่นได้ทุกตำแหน่งแบบนี้ มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องทำอะไรสักอย่าง

เรามองว่ามันแทบจะเป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิตที่จะได้แสดงความกล้าหาญออกมาและทำเพื่อมวลชน

ในช่วงอายุเท่านี้เรามีศักยภาพและคอนเน็กชันระดับหนึ่ง เราเติมเต็มในสิ่งที่เขาเรียกร้องกันได้ เพราะเรามีเป้าหมายเดียวกัน คืออยากเห็นประเทศชาติไปข้างหน้า

จากวันที่สาดสีก็เหมือนเราประกาศตัวเป็นศัตรูกับรัฐ ผลกระทบที่ตามมาก็มีมูลค่า งานจ้างหายหมด เพราะร้านเหล้าก็ไม่ต่างจากอาบอบนวด แทบทุกที่เกี่ยวข้องกับคนมีสี ดาราหรือคนมีชื่อเสียงจึงกลัวกัน เพราะมันจ่ายแพง

แม่ก็เป็นห่วงบ้าง ส่วนลูกก็ยังเป็นที่สุดของเราอยู่ แต่ทุกคนก็มีคนรักด้วยกันทั้งนั้น เราออกมาสู้กับรัฐ องค์กรที่ใหญ่มาก ๆ ผมอาจจะพูดได้ว่า ทางเดียวที่เราจะสู้กับเขาได้คือต้องเสียสละทุกอย่าง