อานนท์ นำภา

ผมเป็นลูกชาวนา จำความได้ก็ทำนา เป็นลูกชาวนาธรรมดา ผมเป็นคนโรแมนติก ผมชอบทำนา การที่เราได้เดินผ่านทุ่งนามันโรแมนติก เราไม่รู้สึกข้นแค้นมาก แต่มันก็ข้นแค้นตอนไปขายข้าว แต่ไม่ใช่เรื่องลำบากที่ต้องไปอาย

ตอนนั้นอายุ 4-5 ขวบ ผู้ใหญ่บ้านจะถมคลองนี้เพื่อทำชลประทานคลองปูน ผมจำได้ว่าตาผมนี่แหละ ถือสมุดไปให้ชาวบ้านลงชื่อ เพื่อบอกว่ามีคนไม่เห็นด้วย ตอนนั้นผมเป็นคนถือสมุด แล้วเดินตาม มันเท่ มันเป็นมุมเล็ก ๆ ที่สอนเราว่า อะไรที่ไม่ถูกต้องเราสามารถลุกขึ้นมาส่งเสียงได้

ตอน ม.5 เราไปตอบปัญหากฎหมายแข่งกับโรงเรียนอื่น เป็นตัวแทนมาประชุมกรุงเทพฯ เป็นยุวชนประชาธิปไตย เราสนใจกฎหมาย ผมก็ซื้อหนังสือประมวลกฎหมายมาอ่านเล่น

ม.6 สมัครประธานนักเรียนก็ได้เป็นประธานนักเรียน บทบาทประธานนักเรียนก็ทำให้เรามีภาวะผู้นำขึ้นมาโดยปริยาย การพูดต่อหน้าคนเยอะ ๆ ทำให้เรากล้าพูด นำมาสู่ว่าทำไมเราสนใจเรื่องพวกนี้

ถ้าจะพูดให้โรแมนติกหน่อย ผมเรียนกฎหมายเพื่อช่วยเหลือคนที่ไม่มีโอกาสเข้าถึงกฎหมาย โดยไม่ได้คิดว่าจะเป็นอาชีพอะไร

แต่โดยกมลสันดาน ผมเป็นคนที่ชอบถกเถียง เป็นคนที่ชอบใช้เหตุผลในการพูด ดังนั้น อาชีพที่เหมาะที่สุดก็น่าจะเป็นทนายความ

ถ้าเราชนะในประชาธิปไตย ลูกเราก็จะมีชีวิตที่ดีกว่า ถ้าเราแพ้หรือถ้าผมไม่สู้ อนาคตลูกผมก็ต้องมาสู้ อนาคตก็อาจจะเป็นเขาที่โดนยิง

ถ้าเราทำให้บ้านเมืองดี มีครอบครัวอีกหลายหมื่นหลายพันคนที่เขาจะมีชีวิตที่ดี ไม่ต้องมีใครต้องมาติดคุกติดตารางเพราะเรื่องโง่ ๆ อีก