อรรถพล บัวพัฒน์
ครูใหญ่ในวัยเด็กนับว่า เป็นเด็กดีตามมาตรฐาน การทำผิดกฎโรงเรียนเรียกได้ว่า แทบจะไม่เคยมี คุณก็อาจเป็นคนหนึ่งที่รู้สึกว่าการตรวจระเบียบของโรงเรียนไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรนัก เมื่อโตขึ้น สิ่งที่คุณทำก็อาจเปลี่ยนไปตามความคิดที่เปลี่ยนแปลง คุณไม่ได้จำกัดกรอบตัวเองให้อยู่ในความเชื่อแบบใดแบบหนึ่งอีกต่อไป บางครั้งคุณอาจมองว่า สองอย่างที่ขัดแย้งกันก็มีมุมที่คล้ายกัน เขาคนนี้ก็เหมือนกับคุณ และเขาคนนี้รู้ว่า 112 อันตรายยังไง เขาเหมือนคุณ แต่เขาเลือกเส้นทางที่ต่างจากคุณ
ผมเติบโตมาในครอบครัวชนบท เป็นเด็กดีในขนบที่ถูกระเบียบ และเป็นเด็กกิจกรรมที่เชิดหน้าชูตาของโรงเรียน
ผมเป็นคนหัวซ้ายเรื่องการเมืองและสังคม คือต้องการความเท่าเทียมและสวัสดิการ แต่ถือเป็นคนอนุรักษนิยมในเชิงวัฒนธรรมนะ หลายคนบอกว่าให้ล้มสถาบัน แต่ผมอยากให้มีเป็นประเพณี
ตอนเด็ก ๆ ก็โตมากับโรงเรียนและโทรทัศน์ที่ทำให้รักสถาบันมาก ตอนครบรอบ 60 พรรษาผมน้ำหูน้ำตาไหลเลย
ตอนมัธยมผมชอบอาจารย์ปรีดีเลยอ่านหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และการเมืองตลอด ตอนนั้นก็เข้าใจแค่บริหาร นิติบัญญัติ ตุลาการ แต่ยังไม่เห็นว่าอำนาจกองทัพมันมีผล
ผมมาเข้าใจเอาจริง ๆ ตอนเรียนโทปรัชญาที่ทำให้เข้าใจปรัชญาการเมือง ได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับความจริง ความดี ความงาม จนมันทำให้ผมเริ่มเข้าใจการเมืองเรื่อยๆ แต่ไม่ได้มีจุดเปลี่ยนแน่ชัดจากหัวขวาเป็นซ้ายนะ มันสะสมมาเรื่อย ๆ
จากนั้นผมก็ชอบสนทนาเรื่องนี้กับคนอื่นตลอด ตอนสอนนักเรียนก็จะชวนคุยเรื่องนี้ ภาพของคนที่ชอบพูดการเมืองจึงติดหัวเด็ก ๆ ตอนที่กลุ่มมข.พอกันทีจะจัดม็อบเลยชวนผมมาพูด ตอนนั้นพูดเรื่องเสรีภาพการแสดงออกและการตื่นรู้
จากนั้นเวลาต้องประชุมที่ไหน ด้วยความที่ผมว่างและอายุมากสุด เลยเป็นตัวแทนไปประชุมกับที่ต่างๆ จนได้ขึ้นพูดที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยวันที่ 17 สิงหาคม
มันมาพีคตอน ม็อบแฮร์รี่ พอตเตอร์ และม็อบวันที่ 19-20 กันยายน แต่ยังไม่ได้พูดเรื่องหนัก มากกระทั่งม็อบหน้าสถานทูตเยอรมนีที่ผมพูดเรื่องการดึงอำนาจทหารออกจากสถาบันนั่นแหละก็เริ่มเสี่ยงทั้งที่ผมก็ไม่ได้ไปพูดด้วยคำหยาบคายเลย
ถามว่ากลัวไหมมันเหมือนก้าวข้ามความกลัวมาแล้ว เพราะผมก็คิดทบทวนกับตัวเองเรื่อย ๆ ความกลัวที่ไต่ขึ้นเลยกลายเป็นความกล้า แล้วผมก็ตัดสินใจแล้วไม่ใช่ว่าพูดก่อนแล้วค่อยกลัว
9 ธันวาคม 2563
ครูใหญ่เดินทางไปรับทราบข้อกล่าวหาตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 112 ที่ สน.ทุ่งมหาเมฆ จากการชุมนุมเมื่อวันที่ 26 ตุลาคม 2563 ที่บริเวณหน้าสถานทูตเยอรมนี เพื่อขอให้รัฐบาลเยอรมนีตรวจสอบการใช้อำนาจของกษัตริย์ไทยในอาณาเขตของประเทศเยอรมนี
ผมไม่เคยคิดว่าจะโดน 112 แต่คิดว่าต้องโดนสักข้อ เลยเรียกครอบครัวมาคุยว่าถ้ามีหมายเรียกต้องทำยังไงแล้วก็ยืนยันว่าจะทำตรงนี้ต่อไป ด้วยนิสัยที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางและเห็นแก่ตัวก็จะไม่มีใครทัดทานผมได้
วันที่ถูกจับตัวคือวันที่ผมอยู่โรงแรมและกำลังจะไปม็อบหน้า SCB พอลงมาล็อบบี้ก็เห็นว่ามันมีคนมานั่งรออยู่ซึ่งดูแปลก ๆ เลยบอกให้น้องที่มาด้วยกันยกกล้องขึ้นมาถ่าย
คือผมไม่ได้กังวลนะเพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องเกิดขึ้นไม่วันใดก็วันหนึ่ง เราซักซ้อม ทำความเข้าใจกับตัวเองแล้วว่าถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ต้องทำยังไง
สิ่งที่จะกังวลก็มีแค่แผนการชีวิต พอได้ปล่อยตัวออกมาเลยต้องจัดการเรื่องเงินทอง นิติกรรมต่าง ๆ เพื่อไม่ให้ยุ่งยากคนอื่นเวลาที่เราไม่อยู่
ผมไม่รู้ว่างานติวเตอร์มันได้รับผลกระทบหรือเปล่าเพราะตอนนี้ติดโควิดซึ่งโรงเรียนก็จ้างไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าสถานการณ์มันดีขึ้นแล้วยังไม่มีใครจ้างผมก็คงต้องหางานใหม่
แต่ที่แน่ ๆ ผมเดินตลาดไม่สนุกเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว คนรู้จักเยอะเกินไป และผมก็เสียเครดิตด้านการเงิน ทั้งที่ผมมีเงินหมุนในบัญชีเยอะแต่แค่จะเพิ่มวงเงินเขายังไม่ให้เพิ่มเลย
แต่ผมก็ยังจะยึดถือตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลเหมือนเดิม และจะเชื่อตามที่เชื่อแม้ว่ามันจะเจ็บปวดก็ตาม
อย่างตอนนี้ผมเชื่อว่าผมต้องการความเปลี่ยนแปลง เชื่อว่าประเทศนี้มันเปลี่ยนแปลงได้ ผมก็อยากทำให้ภารกิจสำเร็จ
ผมไม่ทำอะไรก็สบายนะ แต่ผมคิดว่า ผมรอดอย่างเดียวไม่ได้ ผมมีเงินแต่คนอื่นไม่มี ผมก็ต้องไปช่วยเหลือเขาอีก ถ้าไม่อยากช่วยใครผมก็ต้องทำให้ทุกคนแม่งมีชีวิตที่ดีเท่า ๆ กัน
จริง ๆ ถ้าไม่มีเรื่องการเมือง ผมคิดว่าปีนี้ผมวางแผนที่จะมีลูกนะ แล้วอีก 15 ปีผมก็คงเกษียณ หาทางออกจากครอบครัว คือยังมีความเป็นพ่อ มีความเป็นคู่ชีวิต แต่ไม่ได้เป็นครอบครัว ผมอยากไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในสวนเหมือนนักพรต
แต่พอมีเรื่องนี้ก็ชะลอแผนการออกไปก่อน แต่ไทม์ไลน์ที่วางไว้ก็ยังเหมือนเดิมนะ ซึ่งถ้าจะตายก่อนหน้านั้นก็ไม่เป็นไร
ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112
เปลี่ยนชีวิตใครหลายคนไปตลอดกาล
จากคนธรรมดาที่มีความเชื่อ ความฝัน เป็นคนสำคัญของครอบครัวและเพื่อนพ้อง คนธรรมดาที่ชีวิตมีทั้งรอยยิ้มและรอยน้ำตา คนธรรมดาที่ตกเป็นจำเลยทางความคิดของสังคมไทย