ภาณุพงศ์ จาดนอก

บ้านไมค์เกิดมาจากครอบครัวที่ยากจน ยากจนถึงขนาดนั้นเก็บขยะขาย ตีห้าเดิน ขับรถไปบ่อขยะ

ตอนเราประมาณอายุ 11-12 ทำอาชีพกรรมกร เรารู้สึกว่าเราคนระยอง พ่อแม่เราทำไมถึงไม่ได้ทำงานในบริษัทระดับใหญ่ ๆ ที่ตั้งอยู่ในจังหวัด

ทำไมพ่อแม่เรายากจน ทั้ง ๆ ที่คนอื่นที่เขาทำงาน เขามีนู่นมีนี่มีนั่นกัน ทำไมเราถึงไม่เหมือนเพื่อน

ตอนประมาณ ม. 3 มีวันหนึ่งไมค์ไปเตะบอลหลังเลิกเรียน สองทุ่มยังไม่กลับ มีคนโทรมาบอกว่าไมค์ถูกรถชน ซึ่งตรงนั้นมันเป็นทางโค้งที่มีคนตายเยอะด้วย

วินาทีนั้นเราช็อกไปเลย ไปถึงโรงพยาบาล ไมค์เจ็บหัวแม่เท้านิดเดียว แต่กลัวโดนแม่ตีเลยหนีไปอยู่ตรงต้นไม้ คนมาช่วยก็นึกว่ากระเด็นไปติดต้นไม้เลยพามาหาหมอก่อน

เพื่อนไมค์ก็ชี้หน้าไมค์บอก “มึงไม่ตายหรอก แต่แม่มึงจะตายแล้ว”

- แม่ยุพิน มะณีวงศ์ แม่ของไมค์

เราเติบโตมาจากสายกิจกรรม เราทำกิจกรรมเกี่ยวกับจิตอาสามาตลอดเวลา

เยาวชนที่พ่อแม่ไม่สามารถควบคุมได้ เราเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเขาได้ พาเด็กแว้นไปทำบุญ ไปล้างห้องน้ำไปกวาดวัด ไปทำอะไรที่เป็นสาธารณประโยชน์

เราเป็นเหมือนโซ่ข้อกลางของการประสานงานระหว่างเด็กกับสังคม เพื่อปลูกฝังให้เด็กตอบแทนสังคมให้ได้มากที่สุด

ไมค์ทำงานพัฒนาสังคมมาตลอด ทำมา 3 ปี ชีวิตเค้าก็อยู่กับจิตอาสา ตั้งแต่ช่วยเป็นประธานสภาเด็กจังหวัดระยอง

เขาเป็นลูกคนเล็ก แม่ก็ไม่ได้ไปเน้นว่าต้องมาช่วยแม่ ซึ่งไมค์ก็ช่วยเรื่องข้าวปลาอาหารให้แม่บ้าง เพียงแต่อาจจะไม่ได้อยู่กับเรามากนัก

ถ้าเขามาหาไม่ได้ 3-4 วันเขาก็จะโทรมาที ถามสารทุกข์สุกดิบเรา แม่กินข้าวรึยัง

- แม่ยุพิน มะณีวงศ์ แม่ของไมค์

เราฝันไว้ว่า วันหนึ่งฉันจะเป็นแกนนำปราศรัย เพื่อทำให้ประเทศไทยก้าวไปข้างหน้า เราพูดกับหลายคนที่ระยองว่า

วันหนึ่งกูต้องได้เป็นแกนนำขึ้นเวทีปราศรัยและทำให้ทุกคนตาสว่างว่า สิ่งที่พวกเราทำกันอยู่มันคืออะไร นี่คือความฝัน แล้วมันเป็นความจริง