พินิจ ทองคำ

ผมเป็นคนสงขลา ครอบครัวรับราชการกันมาหลายรุ่นมาก ๆ จนมาถึงรุ่นผมก็อยากรับราชการเหมือนกัน เพราะได้เห็นมาตลอดว่ามันมีสิทธิประโยชน์มากกว่าคนอื่น

ผมสอบติดโรงเรียนมัธยมปลายประจำจังหวัด มีรุ่นพี่คนหนึ่ง คือพลเอกเปรม ติณสูลานนท์ มาเยี่ยมโรงเรียนบ่อยมาก ผมเป็นประธานนักเรียนเลยได้สัมผัสใกล้ชิด ตอนนั้นรู้สึกว่าการเป็นผู้มีอำนาจมันเปลี่ยนแปลงสังคมได้ ชี้เป็นชี้ตายได้

ผมชอบอ่านหนังสือ อ่านทั้งฝ่ายซ้ายฝ่ายขวานะครับ ทั้งหนังสืองานศพของสมาชิกราชวงศ์ในอดีต* หนังสือของ*จิตร ภูมิศักดิ์ จอร์จ ออร์เวลล์ ฌ็อง-ปอล ซาทร์ ชอบวรรณกรรมฝรั่งเศส ซาดิก ก็องดิดด์ อ่านแล้วรู้สึกว่ามีคนฟุ้ง ๆ เหมือนกับเรา

ห้องสมุดโรงเรียนของผมมีหนังสือทุกแนว เรื่องคดีมาตรา 112 ก็รู้จักตอน ม.4 เจอหนังสือห้องเช่าหมายเลข 112 ของ iLaw ก็เปิดอ่านดู

ผมเป็นคนชอบสรรหาคาเฟ่ บรรยากาศดี ๆ สบาย ๆ หยิบหนังสือเล่มโปรดที่เราสนใจมานั่งอ่าน บางครั้งชวนเพื่อนมานั่งคุยกัน ไม่ก็หาพื้นที่สงบ ๆ เงียบ ๆ อยู่กับแฟน

ผมชอบดื่มชากุหลาบใส่นม เพราะรสชาติมันซับซ้อนเหมือนความรู้สึกมนุษย์ เรากินไปคำหนึ่งมันหวาน อีกคำมันหอม อีกคำทำไมมันจืด ชอบกลิ่นหอมของมัน เหมือนภาพความสว่าง ความหวังที่เราสัมผัสได้

ตอนผมอยู่ชั้น ม.6 พลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชาเดินทางมาจังหวัดสงขลา ผมรู้ข่าวว่าพี่น้องชาวจะนะเดินขบวนมาประท้วงกันก็เลยไปแอบกระโดดรั้วโรงเรียนหนีไปดูด้วย แต่เข้าไปดูใกล้ ๆ ไม่ได้

ผมจึงกลับบ้านก่อนที่พี่น้องจะนะจะเดินมาถึง ตกเย็นเปิดเฟซบุ๊กดูก็ได้เห็นว่ามีสลายการชุมนุม ใช้กำลังทุบตีชาวบ้าน แต่ไม่มีออกข่าวสื่อกระแสหลักเลย

เรากลับมาทบทวนตัวเองว่า สิ่งที่เราต้องการมันคือการเปลี่ยนแปลง หรือต้องการอำนาจให้ตัวเองกันแน่

ตอนอยู่ภาคใต้สังคมรอบข้างมันบีบให้เราคิด ให้เราเชื่อแบบนั้นมา 18-19 ปี เรามาอยู่ที่ลำปางได้ 2-3 ปี สิ่งที่เรียนรู้มาจากภาคใต้แทบไม่หลงเหลือเลย ผมเปลี่ยนความคิดไปเยอะมาก ความเชื่อ อุดมคติ

ทั้งที่ก็อ่านหนังสือไม่ต่างกัน แต่**สังคมที่อยู่มันเปลี่ยนคนได้จริงๆ ** การได้อยู่ในสังคมที่ตรงกับสิ่งที่เราคิด สิ่งที่เรามอง ทำให้ความกล้าหาญของเรา ความอยากลุกขึ้นมาต่อสู้มันมากขึ้น