ปิยรัฐ จงเทพ

ไม่ได้แปลกใจที่ถูกจับ เพียงแต่ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วและอุกอาจปานนั้น ปกติถ้าอยู่ในพื้นที่ชุมนุมผมก็จะระมัดระวังตัว แต่ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะกล้าหาญขนาดที่เอาหน่วยอรินทราชฯ มาจับผมกลางห้าง

ถามว่าผมกลัวหรือเปล่า ไม่ ผมผ่านชีวิตมาโชกโชน ผมไม่มีความกลัว สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือ วันที่ผมไม่กล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด กลัวว่าจะยอมจำนนให้กับความยากลำบาก

ทนายมาเล่าให้ผมฟังว่า คำแรกที่แม่พูดคือ แม่ชินแล้ว แม่รับได้ ไม่ต้องห่วงจิตใจแม่ เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร แม่จะคอยประคับประคองผมเสมอ แต่ไม่ขัดขวาง

โตโต้ได้ประกันตัวเมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม 2564

ผมไม่ค่อยมีเรื่องเสียใจ แต่ที่ทำให้เสียน้ำตาล่าสุด คือตอนถูกส่งไปที่เรือนจำกาฬสินธุ์ ผมไม่คิดว่าที่นั่นจะมีคนรู้จักเรา แล้วรู้ว่าเรากำลังต่อสู้กับเรื่องอะไร ผู้ต้องขังที่นั่นถูกสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งกับผมเลย ถ้าใครคุยกับผมจะต้องโดนลงโทษ

ผมถูกขังเดี่ยวเกือบ 20 วัน วันหนึ่งพวกเขารวมกลุ่มกันเดินผ่านเรา ไม่ได้พูดอะไรกับผม แต่ชูสามนิ้วให้ ผมน้ำตาไหลเลย การพยายามสื่อสารครั้งนั้น มันทำให้ผมซาบซึ้งมาก

ผมอยู่ในเรือนจำ 60 วัน ผมอ่านหนังสือรวมๆ แล้ว 4,500 กว่าหน้า มันก็เป็นช่วงเวลาได้ทบทวนกับตัวเอง ชีวิตในเรือนจำก็ทำให้ผมเข้มแข็ง ได้เห็นชีวิตของผู้ต้องขังคนอื่น ๆ ที่ยากลำบาก

ผมก็คิดถึงทุกคนแหละ คิดถึงพื้นที่การชุมนุม คิดถึงม็อบ คิดถึงแกนนำ แต่ ณ เวลานั้นสิ่งที่มันพอจะทำได้คือการทำจิตใจให้เข้มแข็ง พยายามไม่ฟุ้งซ่าน รักษาสุขภาพ ทำได้แค่นั้นเลย

ผมก็ยังเป็นผมเหมือนเดิม การเคลื่อนไหวก็ยังต้องมีต่อไป เพียงแต่ผมต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น เพราะไม่ได้มีสิทธิเสรีภาพเหมือนกับคนอื่นแล้ว

บทบาทการไปอยู่แถวหน้าก็อาจจะลดลง เป็นได้เพียงคนให้คำแนะนำ ให้กำลังใจ น่าจะเป็นช่วงผลัดใบของ WeVo แกนนำคนรุ่นใหม่ซึ่งเขาได้ทดสอบฝีมือกันมาตลอด 2 เดือนที่ผมไม่อยู่ น่าจะพิสูจน์ให้เห็นได้ว่าเขาพร้อมแล้ว