ธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ

พ่อแม่ส่งผมไปทำงานในโรงงานตั้งแต่ป.4 เพราะเขาไม่อยากให้ผมสบายเกินไป เขาอยากให้ผมรู้จักความลำบากบ้าง เพราะเขาเองก็ลำบากกันมาก่อน ดังนั้นช่วงวัยเด็กถ้ามีโอกาสเขาก็จะส่งผมไปลำบากอยู่เรื่อย ๆ (หัวเราะ)

แต่เพราะการทำงานตรงนี้เองที่ทำให้ผมได้เห็นชีวิตคนที่ต้องดิ้นรน เห็นว่าวันที่เงินเดือนออกพวกเขาดีใจกันขนาดไหน และที่สำคัญมันทำให้ผมได้มองเห็นระบบและโครงสร้างของสังคมมากขึ้น

พอพื้นฐานผมเติบโตมาแบบนั้น พอเข้าช่วงมหาวิทยาลัยผมเลยกลายเป็น Angry Young Man ผมไม่พอใจต่อระบบระเบียบในสังคม ผมเกลียดความไม่เป็นธรรมและผมรู้สึกว่าปัญหาที่เห็นเป็นเรื่องใหญ่กว่าตัวผมมาก ทั้งหมดนั้นผลักดันให้ผมอยากเป็นส่วนหนึ่งในการแก้ไขปัญหา

ช่วงมหาวิทยาลัยผมเลยทำกิจกรรมเยอะมาก ไปร่วมชุมนุมก็เยอะเพื่อเป็นส่วนหนึ่งในการแสดงพลังและทำให้สังคมนี้เป็นธรรมมากขึ้น

อย่างตอนก่อตั้งพรรคอนาคตใหม่นั่นก็เหมือนกัน ผมแค่คิดว่านี่คือ ‘สิ่งที่ควรทำแต่ยังไม่มีใครทำ’ ซึ่งก็มีคนถามเยอะนะว่าทำไปทำไม ก็รวยอยู่แล้วทำไมต้องทำ ซึ่งผมก็จะอธิบายตอบกลับไปเหมือนกันในทุก ๆ ครั้งว่า ก็เพราะสำหรับผมปัญหาเรื่องประชาธิปไตยเป็นเรื่องใหญ่

ผมไม่อยากส่งต่อสังคมแบบนี้ให้คนรุ่นต่อไป ดังนั้นถ้าไม่แก้ไขเรื่องความไม่เป็นธรรม บทบาทของกองทัพหรือบทบาทของสถาบันพระมหากษัตริย์ สังคมไทยไปต่อไม่ได้ ผมเลยต้องทำอะไรสักอย่าง มันเลยออกมาเป็นแบบทุกวันนี้

พอมาเป็นบุคคลสาธารณะ ผมเลยใช้ประโยชน์จากจุดนี้เพื่อพูดถึงปัญหาที่ผมเห็นในหลายระดับ ตั้งแต่ปัญหาเชิงโครงสร้างไปจนถึงปัญหาในระดับชุมชน

เพราะผมเชื่อว่า การพูดถึงจะทำให้ประชาชนได้ตระหนักว่าเรื่องราวทั้งหมดคือการเมือง และมันดีกว่านี้ได้

ประเทศไทยดีกว่านี้ได้ และไม่ใช่เพื่ออะไรอื่นเลยนอกจากคุณภาพชีวิตของคนรุ่นต่อไป ดังนั้นผมถึงพยายามพูดในสิ่งที่คิดว่าเป็นประโยชน์อยู่เสมอ

แต่เพราะตั้งใจแบบนั้น ผมก็คิดไว้ตั้งแต่แรกเลยว่าไม่ช้าก็เร็ว ยังไงผมเจอ 112 แน่ ๆ จนมาถึงเรื่องวัคซีนพระราชทานนั่นแหละที่ก่อนวัน Live ระหว่างที่นั่งเตรียมข้อมูลกัน ผมคุยกับทีมงานว่ารอบนี้อาจจะโดนจริง ๆ

แต่พอมาบวกลบคูณหาร มันก็ย้อนกลับไปที่ความตั้งใจเดิมคือผมว่าสิ่งที่พูดเป็นประโยชน์ ดังนั้นถ้าไม่ Live เพราะกลัว ผมว่าคงไม่มีใครกล้าพูดอีกแล้ว

ดังนั้นหลังจากคุยกัน ก็ตัดสินใจว่ายังไงก็ต้อง Live เพราะเราเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่สังคมควรจะรับรู้