ทัตเทพ เรืองประไพกิจเสรี

เด็กชายฟอร์ดโตมาใจกลางเมืองแถวบางรัก ร้านข้าวที่ไปกินบ่อยที่สุดก็คือแถวเยาวราช ที่สำคัญคือโตมาในครอบครัวชนชั้นกลางถึงล่าง มีรายได้ที่ไม่ได้ดีนัก ไม่ถึงกับอดอยากแต่ก็ไม่ได้สามารถที่จะหาเงินเพื่อใช้ชีวิตแบบที่ต้องการได้ 100% คือลำพังแค่หาเลี้ยงชีพไปวัน ๆ มันก็ยังอยู่ได้ เป็นเด็กคนหนึ่งที่มีเวลาอยู่กับพ่อแม่น้อย พวกเขาทำอาชีพค้าขาย ตื่นมาก็ออกไปขายของข้างนอกแล้ว บางวันก็ขายอาหาร บางวันก็ขายเสื้อผ้า กว่าจะกลับถึงบ้านทีก็สี่ห้าทุ่ม

จำได้ว่าตอนนั้นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราก็คือคอมพิวเตอร์ เราเป็นเด็กติดเกม (หัวเราะ) ช่วงปิดเทอมตอนมัธยมต้นนี่อย่าเรียกว่านอนดึกเลย นอนเช้าดีกว่า นั่งเล่นเกมติดต่อสื่อสารกับเพื่อนผ่านโลกอินเทอร์เน็ต

ผมเพิ่งมารู้ตัวว่าเป็น LGBTQ+ ตอน ม.4 ตอนนั้นเก็บไว้ในใจยังไม่กล้าบอกใคร ไป ๆ มา ๆ พ่อแม่เพื่อนรู้เอง เขาดูออกและไม่มีใครว่าอะไร ทุกคนเข้าใจ

ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ เป็นหนังสือเล่มแรกในชีวิตที่อ่านแล้วไม่อยากวาง แม้มันจะหนามาก (หัวเราะ) คือมันวิพากษ์วิจารณ์ แล้วก็ทำให้เราเห็นมุมมองที่แตกต่างไป

เพราะถ้าเปรียบเทียบกับหนังสือประวัติศาสตร์ในโรงเรียนที่เป็นประวัติศาสตร์ด้านเดียว หนังสือเล่มนี้เขาสอนให้เราตั้งคำถามและมองปัญหารอบด้านมากขึ้น

การจูบในครั้งนั้นท้าทายกรอบความคิดแบบอนุรักษนิยมทั้งในเรื่องการตีตราว่า LGBTQ+ เป็นผู้ที่ผิดปกติทางเพศ และการแสดงออกซึ่งความรักที่เรามักถูกสอนให้ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ

คนจำนวนมากบอกว่าการกระทำของเรานั้นผิดกาลเทศะ แต่สำหรับผมและเจมส์การแสดงออกเพื่อเรียกร้องสิทธิและความเท่าเทียมทางเพศตามกฎหมายนั้น ไม่มีที่ไหนเหมาะสมไปกว่ารัฐสภาแล้ว