จุฑาทิพย์ ศิริขันธ์

ตอนเด็ก ๆ เราเรียนเก่งมาก สอบได้ที่ 1 ตลอด สมัยประถมคือเป็นเด็กหน้าห้อง นั่งหน้าห้องตลอด แต่ช่วงมัธยมเป็นต้นมา เรารู้สึกว่าไม่ได้อยากเรียนขนาดนั้น เลยเปลี่ยนไปนั่งหลังสุด เราหลับเกือบทุกคาบ อาจารย์ไม่ดุเลย เพราะถ้าไม่คุยก็ไม่เป็นไร

ครอบครัวพาเราไปวัดตลอด ไปตั้งแต่เด็ก ๆ น่าจะยังไม่เข้าอนุบาลด้วยซ้ำ ก็ไปวัดแล้ว ศาสนาพุทธมันมีหลักธรรมที่โอเคอยู่นะ อย่างเราเชื่อหลักคำสอนพวกอนัตตา การไม่ยึดติด หิริโอตัปปะ การละอายต่อบาป อุเบกขา การวางเฉย เราคิดว่าทุกคนมีเจตจำนงเสรี ที่สามารถเลือกได้ว่าจะเชื่อ นับถือ ศรัทธาในอะไร ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีศาสนา เราก็สามารถเป็นคนเท่ได้ทั้งหมด

เราเป็นคนอำนาจเจริญ การที่เรามาเรียนที่กรุงเทพฯ มันคือแรงฮึบ แรงสู้ของเรา เพราะที่นี่โอกาสในการแสวงหามันเยอะกว่า แต่คิดอีกแง่คือ คงไม่มีใครอยากจากบ้านแล้วมาดิ้นรนอะไรขนาดนี้ มันก็เหนื่อย ก็ซัฟเฟอร์ แต่มันยังไม่เท่ากัน ถ้ามันเท่ากันทุกที่ก็คงจะดีกว่า มันเป็นผลมาจากความเหลื่อมล้ำที่เราต้องเข้ามาอยู่ตรงนี้

เรามีเพื่อนหลายกลุ่ม กลุ่มเที่ยวแก่ (เที่ยวเชิงพักผ่อน แวะร้านของฝาก กินร้านอาหารยอดนิยม ไม่ดื่มเหล้า) กลุ่มใช้ชีวิตสุด ๆ กลุ่มเสเพลก็มี ซึ่งเราน่ะเป็นสายเสเพล (หัวเราะ) คือถ้าไปเที่ยวทะเลกัน ก็นั่งดื่มถึง 6-7 โมง รอพระอาทิตย์ขึ้นแล้วค่อยนอน

เวลาว่างเราชอบทำขนม ทำอาหาร ทำทุกอย่าง ไปดูในไอจีได้ @uaua_cooking ที่ทำเองเพราะรู้สึกว่าซื้อกินที่ร้านไม่อร่อย ทำเองอร่อยกว่าเยอะเลย (หัวเราะ) เมนูเค้กที่ชอบทำคือ Strawberry Short Cake เป็นเค้กเนื้อสปันจ์ ใช้ครีมสด ผลไม้สด เราชอบทำไปให้คนอื่นกิน คือทำทีนึงประมาณ 2 ปอนด์ กินคนเดียวไม่ไหวหรอก คนที่กินก็บอกว่าอร่อย อร่อยมาก