จตุพร แซ่อึง

หนูเป็นคนบุรีรัมย์ เป็นเด็กบ้านนอกปกติทั่วไป ไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ ตอนเด็ก ๆ หนูจำได้ว่าหนูแทบไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เลยเพราะพอแม่คลอดหนูได้ 20 วันแม่ก็ไปทำงานที่สงขลา

พ่อกับแม่หนูทำงานสร้างถนนก็จะเดินสายไปทั่ว หลายจังหวัด หนูจึงโตมากับยาย ตา และน้าสาว ด้วยความที่นานๆ ทีจะเจอพ่อแม่ เวลาได้นอนกับเขาหนูก็จะไม่ยอมนอน ชอบสังเกตแสง (ของท้องฟ้า) ด้านนอกว่าใกล้เช้าหรือยัง ไม่อยากนอน เพราะกลัวตื่นมาตอนเช้าแล้วเขาจะหายไป

หนูเป็นเด็กแก่น ๆ ที่ค่อนข้างดื้อและเกเร ไม่ค่อยเรียนหนังสือ ชอบเตะบอล และรู้ตัวว่าเป็นเพศหลากหลายตั้งแต่ ป.4 เพราะเราอยู่ในกลุ่มผู้ชายแล้วไม่ได้ชอบใครในกลุ่มนั้นเลย แต่กลับชอบเพื่อนผู้หญิง

หนูเป็นคนชอบหาเงินมาตั้งแต่เด็ก สมัย ป.6 หนูอยากได้ลำโพงบลูทูธที่แพงมาก แม่ไม่ให้เงิน ก็ไปหาเงินด้วยการไปกรอกปุ๋ยขี้ไก่ กระป๋องละ 1 บาทเพื่อมาซื้อสิ่งที่ตัวเองอยากได้ เพราะครอบครัวไม่ได้มีเงินเลย

หนูเป็นคนชอบทำอาหารและงานฝีมือ ฝันอยากเป็นเชฟตั้งแต่เด็ก ออกมาทำงานเป็นบาริสต้าและผู้ช่วยในครัวของร้านอาหารตั้งแต่ ม.ต้น แต่ก็เรียนกศน.ไปด้วยจนจบ ม.3

หลัง ๆ หนูขยับขยายมาทำในโรงแรมเป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ 2-3 ปี จนกระทั่งมีโควิดรอบแรก ตอนนั้นพ่อแม่เริ่มมีฐานะ เริ่มมีกินมีใช้ขึ้นมาหน่อย แล้วโรงแรมมีการคัดคนออก เราสงสารเพื่อนๆ บางคนยังตั้งท้องอยู่เลย เลยตัดสินใจลาออกดีกว่า ให้เพื่อนได้อยู่ต่อ

ก่อนหน้านี้หนูไม่สนใจการเมืองเลยเพราะรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องของเรา แต่หลัง ๆ มาก็เริ่มเห็นหลาย ๆ เรื่องและตั้งคำถาม เช่น เรื่องการเลือกตั้งที่มีบัตรเขย่ง เรื่องค่าแรงขั้นต่ำที่ไม่สัมพันธ์กับค่าครองชีพ เรื่องรายได้ของเกษตรกร ไหนจะเบี้ยคนชราแค่ 600 บาทที่ไม่พอใช้ มันมาจากการบริหารของรัฐทั้งนั้น

นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้หนูเริ่มออกมาเรียกร้องทางการเมืองร่วมกับกลุ่มบุรีรัมย์ปลดแอก ก่อนจะขึ้นกรุงเทพฯ มาร่วมม็อบกับกลุ่ม We Volunteer ที่รักษาความปลอดภัย