ณัฏฐธิดา มีวังปลา
แหวนเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่มีความสามารถ การยืนด้วยลำแข้งของตนเองเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอต้องการจะทำให้ได้ คุณอาจเป็นคนหนึ่งที่มีความชอบหรือความสนใจที่ชัดเจนและอยากทำสิ่งนั้นไปเรื่อย ๆ ทำเป็นงานหลักที่ให้ทั้งรายได้และความสุขในชีวิต ซึ่งอาจหมายรวมถึงการที่คุณจะสามารถเป็นเสาหลักของครอบครัวได้ ทั้งคุณและแหวนต่างกำลังเดินหน้าไปบนเส้นทางแห่งความสำเร็จด้วยเท้าที่มั่นคง และเป้าหมายที่วางไว้คงยังอยู่ในระยะสายตาของแหวนเช่นกัน หากวันหนึ่งเธอไม่ได้ถูกเรียกว่า ‘นักโทษ 112’
เราเกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลางทางภาคอีสาน ช่วงปี 2536 เราหนีมาเรียน กศน.ที่กรุงเทพฯ พร้อมกับทำงานเก็บเงิน ส่งเงินกลับบ้านให้น้องกับแม่ ก่อนจะแต่งงานมีครอบครัวในปี 2543
ช่วงนั้นเราเริ่มทำธุรกิจซื้อขายและรับซ่อมอุปกรณ์นิวเมติกส์ ซึ่งทำรายได้เป็นหลักแสนต่อเดือน เราอยู่ได้สบาย ๆ
ตอนนั้นเราออกไปทางเสื้อเหลืองด้วยซ้ำ รักพ่อ ทุกวันที่ 5 ธันวาคม เราจะไปออกโรงทาน ทำอาหารและขนมแจกในชุมชนคนยากไร้ ค่อนข้างเฉย ๆ กับการเมือง เพราะมองว่าใครเข้ามาก็ไม่ต่างกัน
ช่วงปี 53 จู่ ๆ แม่ก็โทรมาขอให้ช่วยเข้าไปตามหาน้องชายคนเล็กในม็อบเสื้อแดง เพราะน้องหนีจากบ้านมาได้สามเดือนแล้ว
เราไปม็อบโดยที่ไม่ได้มีใจว่าเป็นคนเสื้อแดงเลย เราเดินวนทั้งม็อบจนครบทุกเต๊นท์ ไปทุกวัน แต่ก็ยังไม่เจอน้อง สุดท้ายเลยตัดสินใจไปปักหลักที่เต๊นท์พยาบาล เพราะน่าจะเป็นจุดที่มีคนเข้าออกเยอะที่สุด ขณะเดียวกันก็ช่วยทำแผลจ่ายยาด้วยความรู้ที่พอมีติดตัว อย่างน้อยก็จะได้ทำประโยชน์และได้บุญด้วย เราคิดแค่นั้น
วันที่ 17-19 พฤษภาคม 2553 คือช่วงที่เราไม่สามารถออกมาจากม็อบได้ ทำให้เราได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น
หลังจากที่แกนนำประกาศยุติการชุมนุมและเดินมามอบตัวที่สตช. ปรากฏว่าผู้ชุมนุมที่เหลืออยู่ในนั้นทั้งหมดถูกล้อมฆ่าทั้งหมด ทุกจุด รวมทั้งหน่วยแพทย์ในจุดที่เราอยู่ด้วย
หลังเหตุการณ์นั้นเรากลายเป็นพยานปากเอกของคดี 6 ศพวัดปทุมในทันที ทำให้มีคนคอยตามประกบตลอด แม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำ ซึ่งก็ทำให้คนที่บ้านกลัวมาก
เราทะเลาะกับพ่อของเด็ก ๆ และตัดสินใจเลิกกับเขาในปี 2556 ยกธุรกิจให้เขาดูแลไป ส่วนตัวเราก็ย้ายออกมาเปิดร้านซักอบรีดและขายของออนไลน์ในเครือข่ายคนเสื้อแดงที่พอจะรู้จักกัน
ธุรกิจใหม่ของเราดำเนินไปได้ด้วยดีกระทั่งเดือนกุมภาพันธ์ 2558 การเงินเราเริ่มติดขัด จึงตัดสินใจไปขอยืมเงินกับคนที่รู้จักเป็นจำนวน 5,000 บาท
เรามารู้ทีหลังว่าเงินก้อนนี้เป็นเงินที่พัวพันกับคดีวางระเบิดหน้าศาลอาญา เราจึงพยายามจะคืนเงินและเอาตัวเองออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ
กระทั่งมือวางระเบิดในคดีนี้ถูกจับกุม และซัดทอดมาถึงเรา บอกว่าเราเป็นผู้บงการ ทั้งที่จริง ๆ แล้วเราไม่รู้เรื่องด้วยเลย รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีผู้ชายนอกเครื่องแบบ 6-7 คนขับรถเข้ามาถามหาคนชื่อแหวนและอุ้มเราไปที่ค่ายเพื่อสอบสวน
สุดท้ายเขาก็ยัดคดี 112 และอีกหลายคดีให้เรา
24 กรกฎาคม 2560
แหวนได้รับการประกันตัวเป็นครั้งแรก หลังจากถูกควบคุมตัวในข้อหาร่วมกันก่อการร้าย มีอาวุธสงครามไว้ในครอบครอง และพกพาอาวุธสงครามไปในที่สาธารณะเป็นระยะเวลาถึง 2 ปี 4 เดือน แต่ในวันเดียวกันนั้นเธอก็ถูกสั่งฟ้อง แจ้งจับ และอายัดตัวอีกครั้งด้วยประมวลกฎหมายอาญามาตรา 112
โทรศัพท์และอีเมลของเราถูกยึดตั้งแต่ถูกจับตัวไปจนถึงถูกฝากขังด้วยข้อหาแรก แต่ตอนที่อยู่ในคุก ตำรวจคนเดิมที่เคยสอบสวนเราเข้ามาบอกให้เราเซ็นรับทราบว่าเราเป็นคนส่งอีเมลเรื่องเส้นทางและรายชื่อในขบวนเสด็จในวันที่ 23 มีนาคม 2558 ทั้งที่เราอยู่ในคุกมาตั้งแต่วันที่ 17 พอเราไม่ยอมเซ็น สุดท้ายเขาก็ถอยกลับไปแล้วกลับมาใหม่พร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่งเป็นหลักฐานแชตไลน์ซึ่งผิดมาตรา 112
วันที่ 24 กรกฎาคม 2560 หลังได้รับการประกันตัวในคดีเก่า เราก็ถูกอุ้มเป็นครั้งที่สองในชีวิต เพราะมีชายกลุ่มหนึ่งที่อ้างตัวเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบมาจับเราขึ้นรถ เรามองออกไปนอกรถเห็นทนาย (วิญญัติ ชาติมนตรี) ยืนอยู่ จึงตัดสินใจใช้กุญแจมือฟาดกับกระจกรถ เพื่อให้ทนายช่วย
เราต่อสู้กับกระดาษใบเดียวมาเกือบ 5 ปี ท้ายที่สุดเมื่อทางตำรวจเขาไม่มีข้อมูลและหลักฐานที่จะมาชี้ความผิดเราชัดเจนกว่านั้น ข้อความที่เขาใช้เป็นหลักฐานก็เป็นข้อมูลที่ถูกปลอมแปลง ไม่ได้มีอยู่ในโทรศัพท์ของเราจริง ๆ ตรวจสอบกับค่ายโทรศัพท์แล้วก็ไม่มีข้อมูล สุดท้ายศาลก็เลยยกฟ้อง
หลังออกจากคุก ชีวิตเราไม่เหลืออะไรเลย เราไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีงานทำ ไม่สามารถไปเจอลูกได้ ครอบครัวไม่ถามด้วยซ้ำว่าเราต้องเจอกับอะไรมาบ้าง มีแค่บัตรประชาชนหมดอายุกับเอกสารที่ยืนยันว่าเราติดคุกจริง และเราก็ยังโดนคุกคามและติดตามโดยตลอด
3 เดือนผ่านไปกว่าที่เราจะมีโอกาสได้เจอหน้าลูก การได้พาลูกไปเที่ยว ไปกินพิซซ่าที่เขาชอบทำให้เรากลับมามีพลังฮึดสู้ และกลับมามีความคิดว่าอยากมีชีวิตอยู่อีกครั้ง
หลังจากนั้นเราก็กลับมาเรียนต่อด้านการปฐมพยาบาลอีกครั้งเพื่อที่จะเอาใบประกาศและทำบัตรประจำตัวหน่วยกู้ชีพ
จนช่วงปี 2563 ที่มีม๊อบเกิดขึ้นเป็นระยะ เราก็ออกไปเป็นอาสาสมัครดูแลเด็กๆ ตั้งเป็นหน่วย FAV53 มาจากคำว่า First Aid Volunteer เพื่อสดุดีถึงน้อง ๆ ที่ถูกทหารยิงตายในม็อบเสื้อแดงปี 2553
สิ่งที่ทำให้เรายังคงต่อสู้ไม่หยุดจนถึงตอนนี้เป็นเพราะความกลัว เรากลัวว่าเด็ก ๆ จะถูกฆ่าเหมือนคนเสื้อแดง เรารับไม่ได้ (น้ำตาไหล)
เรารู้ว่าการที่เด็ก ๆ ออกมาบนถนนแบบนี้เขาอาจถูกยิงเหมือนน้อง ๆ เรา (เงียบ) เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก เราไม่รู้ว่าในอนาคตมันจะมีลูกเราอยู่ในนั้นไหม แต่เพราะเราเห็นว่าคนเสื้อแดงถูกฆ่าจริง ๆ เราเลยคิดว่าไหน ๆ ก็มาขนาดนี้แล้ว เราต้องเข้าไปดูแลเขา เรายอมไม่ได้
เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน 2563 แหวนเข้าร่วมและขึ้นปราศรัยในการชุมนุมปราศรัยหน้ากรมทหารราบที่ 11 ซึ่งเป็นเหตุให้เธอกลายเป็น 1 ใน 8 ผู้ถูกกล่าวหาในคดีหมิ่นประมาทพระกษัตริย์ตามมาตรา 112 ของประมวลกฎหมายอาญาเป็นครั้งที่ 2 ในชีวิต พร้อมกับข้อหาอื่น ๆ รวมทั้งหมด 8 ข้อหา
“พอโดนกล่าวหาซ้ำมันทำให้เรารู้สึกมีพลังและอยากสู้ เราไม่มีอะไรให้กลัวเลย การที่เขาตั้งข้อกล่าวหามาก็ทำให้เราจะได้ไปพูดและต่อสู้ในชั้นศาล”
ย้อนกลับไปตอนเด็ก ๆ ความฝันของเราคืออยากมีกิจการส่วนตัวของตัวเอง ซึ่งก็ทำได้แล้ว และพังไปแล้ว
เราเคยอยู่สูงขนาดนั้น แต่อยู่ ๆ ชีวิตเราก็ตกลงมา คือไม่ใช่ตกลงมาที่พื้นนะ มันจมลงไปที่ใต้ตมอีก แต่ตอนนี้เราทำใจได้แล้วนะ จะอะไรก็มาเถอะ ไม่กลัวแล้ว
ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112
เปลี่ยนชีวิตใครหลายคนไปตลอดกาล
จากคนธรรมดาที่มีความเชื่อ ความฝัน เป็นคนสำคัญของครอบครัวและเพื่อนพ้อง คนธรรมดาที่ชีวิตมีทั้งรอยยิ้มและรอยน้ำตา คนธรรมดาที่ตกเป็นจำเลยทางความคิดของสังคมไทย