หฤษฎ์ มหาทน
หนังสือเป็นสิ่งที่อยู่กับเขาในทุกช่วงของการเติบโต เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่มักใช้เวลาว่างไปกับการหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านคงจะเป็นคำอธิบายที่เล่าถึงตัวคุณและเขาได้ดี ไม่เพียงแค่การอ่านเรื่องราวที่ผู้อื่นแต่งขึ้นมาเท่านั้น แต่การร้อยเรียงข้อความผ่านปลายปากกาของตนก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้คุณเพลิดเพลินจนรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปรวดเร็ว นอกจากการเป็นนักอ่านนักเขียน การเปิดร้านอาหารที่คอยเสิร์ฟความอร่อยแบบที่คุณชอบให้คนอื่นทานก็เป็นความฝันของคุณด้วย ในอนาคตคุณอาจได้เป็นนักเขียนชื่อดังพร้อมทั้งเป็นเจ้าของร้านอาหารโปรดของใครหลาย ๆ คน ปอนเองก็คงเดินในเส้นทางนี้เช่นกัน หากวันหนึ่งเขาไม่ได้ถูกเรียกว่า ‘นักโทษคดี 112’
พี่เป็นพี่ชายที่ดีมาก ถ้าพูดถึงการอ่านหนังสือของพี่เยอะมาก ในตอนเริ่มแรกพี่ไม่มีเงินมากนัก จึงใช้วิธีสมัครสมาชิกร้านหนังสือเพื่อยืม พี่อ่านหนังสือตลอดเวลา
พี่ชอบทำตัวเป็นผู้ปกครองหนูมากกว่าในบางที พี่ไม่บอกวิธีแก้ปัญหาให้ จนกว่าเราจะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง และยอมรับว่าพี่เอาตัวเองเป็นใหญ่ แต่เป็นห่วงน้องดูแลน้องตลอด เพียงแค่ไม่แสดงออกชัดเจน จริง ๆ สั่งพี่ได้ต้องมีเหตุผลมาหักล้าง
ปาม-วรรษมน มหาทน น้องสาวของปอน
หฤษฎ์มีนิสัยรักการอ่านจากคุณแม่ที่ปลูกฝังไว้ตั้งแต่เด็ก ถึงคุณแม่จะเสียชีวิตไปตั้งแต่ 9 ขวบ แต่เขาก็สนใจการอ่านหนังสือ โดยเฉพาะหนังสือนิยาย การ์ตูน
ซึ่งในเวลาต่อมาทำให้เขาได้เขียนนิยายลงเว็บไซต์เด็กดีในไอดีที่ชื่อว่า ‘หยงเล่อ’ และเขียนนิยายเรื่องแรกที่ชื่อว่า ‘หยดน้ำตากลางฟ้าสีดำ’ ซึ่งเป็นภาพตัวตนในวัยมัธยมปลายของหฤษฎ์ด้วย ตัวละครในนิยายของเขามักเป็นการเปลี่ยนผ่านจากวัยรุ่นเป็นผู้ใหญ่ มีอารมณ์ส่วนใหญ่ดราม่า เหมือนกับชีวิตของเขาเอง
ธีรภัทร เจริญสุข บรรณาธิการที่ปรึกษาสำนักพิมพ์พะโล้ พับลิชชิ่ง
หฤษฎ์อยู่ในชุมนุมวรรณศิลป์มานาน มีคนถามว่าทำไมแกเป็นเด็กรัฐศาสตร์ อ่านปรัชญา ทำไมไม่ทำวรรณกรรมเข้มข้น
แกตอบว่า เพราะการทำนิยายมันขายได้ ถ่ายทอดความคิดบางอย่างได้ แกไม่อยากเขียนเรื่องที่ดี แล้วไม่มีคนติดตาม ไม่มีคนซื้อ การเขียนนิยายมันสามารถเขียนให้สนุกและมีมุมมองสอดแทรกได้
วิชัย สว่างพงศ์เกษม อดีตประธานชุมนุมวรรณศิลป์
ผมไปลงทุนทำธุรกิจกับเพื่อน เปิดร้านราเม็งที่ขอนแก่น ยังรับงานฟรีแลนซ์ไปด้วย ต่อมาวางแผนกับเพื่อนว่าจะไปทำธุรกิจที่ลาว ที่นั่นราคาวัตถุดิบพอ ๆ กับที่ไทย แต่ราคาอาหารค่อนข้างสูง เลยจะไปเปิดร้านข้าวมันไก่
ช่วงก่อนถูกจับต้องข้ามไปลาวอยู่บ่อย ๆ ร้านระดมทุนแล้ว เช่าที่แล้ว ตกแต่งภายในแล้ว อีกประมาณสองสัปดาห์ร้านจะเปิด ผมถึงมาโดนจับ
11 พฤษภาคม 2559
เจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์ปล่อยตัวผู้ต้องหา คดีแอดมินเพจเรารักพลเอกประยุทธ์ ทั้ง 8 คน แต่ปอน และเพื่อนอีกคน ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจกองปราบปรามอายัดตัว และแจ้งข้อหา มาตรา 112 เพิ่มเติม
หลังจากฝากขังผลัดแรก 12 วัน คุกฝั่งชายมีอยู่เจ็ดคน ในคดีมาตรา 116 ทุกคนได้ประกันตัว แต่ผมโดนอายัดหน้าเรือนจำ ไปโดนข้อหา 112 เพิ่ม
ผมเจอน้องคนหนึ่งในคุก เป็นพวกสนับสนุนองค์กรเก็บขยะแผ่นดิน วันหนึ่งเขาไปด่าคนที่ด่าในหลวง ข้อความที่ด่าก็เด้งมาอยู่หน้าวอลล์เขา เขาเลยติดคุกไปด้วย มันน่าตลกมากที่รอยัลลิสต์ต้องมาโดน 112 นี่คือรูปธรรมชัดเจนเลยว่า ทุกคนโดนฟ้องได้
แต่เรื่องนี้ไม่ค่อยมีคนรู้หรอก ฝ่ายขวาติดคุกคดี 112 แล้วจะอาย เขาอยากให้เรื่องเงียบ สารภาพ รับสองปีครึ่งไป
ผมอยู่ที่เรือนจำ นอนร้องไห้ จมดิ่งลงสู่ด้านลบ ความคิดแย่ ๆ สุดท้ายคือด่าพระเจ้าเลยว่า “กูทำอะไรผิด ทำไมพระเจ้าต้องให้มาอยู่ที่นี่”
วินาทีนั้นผมได้ยินเสียงตอบกลับมา “เราเอามาอยู่ที่นี่เพราะอยากให้เรียนรู้ เพื่อที่จะทำงานที่ใหญ่กว่านี้”
ผมลุกขึ้นมา หันไปเห็นโฆษณาในทีวีพูดว่า “ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้ไปโอลิมปิก แต่คนฝึกหนักกว่าคนอื่นที่จะได้ไป” คือเหมือนมันซาโตริขึ้นมา
ผมนั่งอ่านไบเบิล เจอบทที่พวกสาวกโดนกระทืบตาย ติดคุก เรือล่ม แต่ก็ยังคอยบอกให้คนทำความดี ผมร้องไห้เลย คือคิดว่า เฮ้ย ลุงเนี่ยโดนหนักกว่าเราอีก ยังไม่เสียจุดยืน ยังมุ่งหน้าไปในทางที่บอกให้คนอภัยให้กัน ช่วยเหลือกันได้
แม่งคนบ้ามาก ๆ มีอะไรที่ทำให้คนพวกนี้บ้าได้ขนาดนี้ คือเวลานั้น มันอธิบายไม่ถูก แต่ผมก็ร้องไห้ แล้วก็อ่านเรื่องพวกนี้ซ้ำไปมา
ตอนออกมาจากคุก ผมอยากฟ้องคืน ความรู้สึกนี้ก็มีอยู่เป็นพักๆ แต่ตอนนี้ผมเฉย ๆ แล้ว ต้องขอบคุณท่านประยุทธ์ที่เอาผมไปติดนะ (หัวเราะ) ก่อนหน้านี้เขียนหนังสือแล้วไม่มีคนอ่าน เดี๋ยวนี้ดังเลย
ผมคิดถึงเหล่านักโทษการเมือง ผู้ต้องหา 112 การ์ด นปช. คนเสื้อแดง ลิเบอรัล ทั้งหลาย เรากินข้าวด้วยกัน เล่าประสบการณ์ของกันและกัน ถกเถียงเรื่องการเมืองกัน
คอยเป็นห่วงและช่วยเหลือกัน คอยให้กำลังใจ แนวทางการต่อสู้ และทำให้เชื่อเสมอว่าประเทศไทยที่ดีขึ้นนั้นจะมาถึงในสักวันหนึ่ง
ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112
เปลี่ยนชีวิตใครหลายคนไปตลอดกาล
จากคนธรรมดาที่มีความเชื่อ ความฝัน เป็นคนสำคัญของครอบครัวและเพื่อนพ้อง คนธรรมดาที่ชีวิตมีทั้งรอยยิ้มและรอยน้ำตา คนธรรมดาที่ตกเป็นจำเลยทางความคิดของสังคมไทย