วัฒน์ วรรลยางกูร

ช่วงประถมศึกษา ผมเป็นเด็กที่ชอบหนังสือบันเทิงเหมือนเด็กทั่วไป ผมชอบอ่านหนังสือมวยและอ่านนิยายผ่านนิตยสารบางกอกของญาติข้างบ้าน แต่ในนิยายเหล่านี้แหละ ที่มันมีการสอดแทรกเรื่องความฝันและความคิดเชิงอุดมคติบางอย่าง

ผมเริ่มสนใจเรื่องนี้เหล่านี้ตั้งแต่ตอนนั้นและทำให้ตอนโตมา ผมเลยหาหนังสือแนวนี้อ่านมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นหนอนหนังสือ

พอเข้าช่วงมัธยมศึกษา หนังสือที่ผมอ่านมักเป็นหนังสือที่เป็นผลพวงจากปี 2475 มาจนถึง 2500 ที่พูดถึงความก้าวหน้าของสังคมและสติปัญญา จำได้ว่าผมไปเจอมันอยู่ในตู้กระจกเก่าของโรงเรียนที่เอาไว้เก็บหนังสือต้องห้าม เพียงแต่ตอนนั้นบังเอิญตู้มันแตก ผมเลยแอบหยิบหนังสือต้องห้ามมาอ่านได้

ทั้งรวมเรื่องสั้นของอ.อุดากร หนังสือสงครามชีวิต หรือหนังสือแปลของกี เดอ โมปาสซองต์ เรื่อง แม่ก้อนไขมัน ทั้งหมดนั้นเปิดโลกของผม

เพราะคิดแบบนี้ ช่วงมัธยมฯ ผมเลยกลายเป็นเหมือนคนบ้านที่ไม่รู้จะคุยใคร แต่โชคดีที่ด้วยกระแสและจังหวะ ยุคนั้นมันเป็นช่วงก่อนเหตุการณ์ 14 ตุลา 2516 พอดี

ความไม่พอใจในระบอบเผด็จการของคนหนุ่มสาวเริ่มปะทุ มันเลยทำให้ผมเห็นว่าแท้จริงแล้วผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

แม้ที่ที่อยู่ผมอาจเป็นคนบ้า แต่ข้างนอกนั่นยังมีคนรุ่นใหม่อีกหลายคนที่ขบคิดเรื่องความหมายของการเรียนและการมีชีวิตอยู่เช่นกัน

หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย ด้วยสภาพบ้านเมืองและความรักในการเขียน ผมเลยเข้ากรุงเทพฯ มาทำงานเป็นนักข่าวของหนังสือพิมพ์อธิปัตย์ของศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย ผมเลยมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับการเคลื่อนไหวทางการเมืองช่วง ปี 2517-2519

ช่วงนั้นพลังนักศึกษาขึ้นสูงมาก กระแสสังคมนิยมนอกประเทศก็เข้ามาแรง ผมเองก็เป็นเหมือนคนหนุ่มส่วนใหญ่ของยุคสมัยนั้นที่มีจิตร ภูมิศักดิ์เป็นไอดอล ท่องบทกวีของจิตรได้ เพลงของจิตรก็ร้องได้ทุกเพลง เพลงเขาเพราะมากนะ ลองไปฟังดู

ผมร่วมชุมนุมกับคนเสื้อแดง โดยทิ้งอาชีพของตัวเองไปเลย ผมอาสามาช่วยทั้งในแง่การพูดเรื่องการเมืองที่ทะลุฟ้า ดนตรี และศิลปะที่เน้นไปที่มุมเล็ก ๆ ของสังคม ซึ่งผลที่ออกมาถือว่าดีอยู่นะ

แต่ระหว่างนั้นสถานการณ์ก็เริ่มคล้ายกับเมื่อตอน 6 ตุลาฯ เข้าไปทุกที ผมเลยคิดกับตัวเองว่าถ้าเกิดการยึดอำนาจเมื่อไหร่ กูไป เพราะผมเชื่อว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเหมือนสมัยผมเข้าป่าแน่ ๆ ดังนั้น กูไม่อยู่ให้มึงจับหรอก