บัณฑิต อาร์ณีญาญ์

ปี 2557 ผมไปแสดงความเห็นในงานเสวนาพรรคนวัตกรรม ผมบอกว่า ปัจจุบันนี้สังคมไทย คนไทยแบ่งเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งนิยมระบอบกษัตริย์ ที่กษัตริย์มีอำนาจอยู่ในกฎหมายเป็นประมุขแห่งรัฐ พูดแค่นี้ตำรวจกับทหารก็มาจับผมเลย

*25 สิงหาคม 2563 ศาลอาญาอ่านคำพิพากษายกฟ้องคดีนี้

คุณค่าแห่งความเป็นคน และศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของคนไทยทั้งแผ่นดิน จะต้องสูงกว่าฝุ่นละอองที่ติดอยู่ที่ฝ่าเท้าของคนบางคน

*บัณฑิตกล่าวในงานเสวนาที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ ต่อมา 26 มกราคม 2564 ศาลอาญาอ่านคำพิพากษายกฟ้องคดีนี้

ผมหงุดหงิด เสียเงินค่ารถ เสียดายเงิน เสียความรู้สึก และครอบครัวผมก็ปวดร้าวใจ ต้องแยกกันอยู่ ลูกผมจบนิติศาสตร์ ธรรมศาสตร์ ตอนเกิดคดีที่ 2 ลูกกำลังจะจบเนติบัณฑิตและจะสอบผู้พิพากษา พอเกิดคดีเขาก็เลยไม่สอบ เขารู้ว่าไม่มีทางได้ เราตรอมใจกันทั้งบ้าน

ผมเสียใจที่ทำให้ลูกพลาดโอกาสเป็นผู้พิพากษา ไม่งั้นจะมีผู้พิพากษาที่ดีคนหนึ่งในแผ่นดินนี้ ผมจะสอนเขาว่าอย่ารับสินบน อย่าตัดสินคดีอย่างอคติ

ทันทีที่ได้เห็นบัณฑิต อานียา เดินลงมาจากบันไดศาลอาญาหลังถูกยกฟ้อง ทำให้ผมเกิดความรู้สึกขึ้นในใจ 2 ประการ ประการแรก หดหู่ใจ เมื่อเห็นคนแก่วัยไม้ใกล้ฝั่ง สารพัดโรครุมเร้า จะเดินยังไม่ไหว ต้องเดินทางมาขึ้นศาลด้วยรถพยาบาล ต้องมีคนช่วยพยุง

ยิ่งทราบจากข่าวในภายหลังว่าระหว่างนั่งฟังคำไต่สวน บัณฑิตเกิดอาการหน้ามืด ความดันโลหิตพุ่งสูงถึง 190 เพราะเครียดวิตกกังวล ยิ่งรู้สึกสลดหดหู่เข้าไปอีก กลัวแกจะตายคาห้องพิจารณาคดี

อินทรชัย พาณิชกุล ผู้เขียนบทความ ‘บัณฑิต อานียา’ มิได้เป็นผู้มีมลทินมัวหมอง